شاید به این خاطر است که انسانی که در شبانه‌روز برنامه‌ریزی دقیقی برای جسم خویش نموده، غافل از بعد دیگر وجودش که همان روح و روانش می‌باشد، بوده است.

ما همگی به دنبال چیزی هستیم که روان مضطرب ما را آرام کند. به دنبال آرامش و آسایشی هستیم که بر جان ما نشیند و لذت زندگی را به ما نشان دهد. اما غافلیم که آرامش ما در گرو پاسخ به نیازهای فطری ما می‌باشد. همان نیازهایی که در آغاز به وجود آمدن ما، در نهاد ما موجود بوده است. انسان به تکیه‌گاهی نیازمند است؛ به قدرتی بی‌منتها که بر آن تکیه زند؛ و آن کسی جز خدای بزرگ نیست ...

بشر امروز خدا را از یاد برده و یا به خدایی معتقد است که از او هیچ کاری ساخته نیست. اما اگر کمی دقیق‌تر به مردمان این دنیا نگاه کنیم، به مردمانی که در جستجوی پناهی برای خویش‌اند، گروهی را می‌یابیم که پناه خویش را یافته‌اند و در سایه آن به آرامشی بی‌منتها رسیده‌اند.

آری، شیعیان به خدا و اولیایش دلگرمند. به لطف، زیبایی و قدرت خدا و اولیای او. خدا را سرچشمه تمامی قدرتهای مادی و معنوی می‌دانند و اولیای خدا را نیز برگزیدگان خدا و کسانی که خداوند حکیم آنها را واسطه نزول رحمت خود به سوی خلق، قرار داده است.

شیعه در حال حاضر، معتقد به وجود شخصی است که او را رهبر و مقتدا و پیشوای خود می‌داند. معتقد است او برگزیده خداوند در زمان حال می‌باشد که قدرتی الهی دارد و در عین حال او همدم و یاور دوستان خویش است و در مشکلات و تنگناهای زندگی، به فریاد آنان می‌رسد. از او به اذن الهی، هر کاری ساخته است. آری، او امام زمان شیعیان حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) است و به راستی کسی که پشتگرمی‌اش به چنین امام رئوف و مهربانی می‌باشد، نا امیدی، افسردگی و اضطراب را از یاد برده است.

شیعیان چنین مقامی را در درجه اول برای پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) و سپس برای سیزده تن دیگر از اهل بیت ایشان قائلند که در بین آنان تنها حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) در قید حیات بسر می‌برند و دوازده تن دیگر و پیامبر به ظاهر از این جهان رخت بر بسته‌اند و به شهادت رسیده‌اند. اما حضور معنویشان در این جهان پایدار است و شاهد و ناظر اعمال می‌باشند و همگان، همواره از عنایات آنان بهره‌مند‌ند.

براستی کسی که این بزرگان را بشناسد و از آنان یاری بجوید، البته که در دو عالم چیزی کم ندارد.

این اولیای حق را بشناسیم و از آنان یاری بجوییم و درد دل خویش را با آنان نجوا کنیم، که اکسیر شفا، در پرتوی عنایات الهی، در آستان آنان است و بس.